بسم الله الرحمن الرحیم

"وکان حقًّا علیْنا نصْر الْمؤْمنین" (سوره روم، آیه 47)

حضرت ابوطالب (ع) بزرگ‌مردی است که صلابت ایمان و عمق فداکاری‌اش در راه حق، شناسنامه‌اش در تاریخ جاویدان اسلام است. حضرت ابوطالب (علیه‌السلام)، پدر بزرگوار امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، تنها یک نام در تاریخ نیست، بلکه سمبل ایثار، سپر پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله)، و نماد وفاداری به آرمان توحید است.

در روزگاری که ظلمت شرک سراسر مکه را فرا گرفته بود و پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) زیر بار فشار قریش، از هر سو تهدید می‌شد، ابوطالب بود که چون کوهی استوار در برابر دشمنان ایستاد. او، با تمام وجود، جان خود و خاندانش را سپر رسول خدا کرد و با دستانی خسته اما قلبی سرشار از ایمان، پرچم حمایت از رسالت الهی را برافراشته نگاه داشت.

ابوطالب نه تنها یک پدر برای مولای متقیان بود، بلکه معلمی برای تربیت نسلی مومن، شجاع و خداپرست به شمار می‌رفت. او در سایه محبت بی‌پایان و نگاه روشن‌بینانه خود، فرزندی چون علی (علیه‌السلام) را پرورش داد که ستون خیمه اسلام شد. این میراث گران‌بها، گواهی بر بینش عمیق ابوطالب و اخلاص او در راه حق است.

حزن و اندوه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) پس از رحلت ابوطالب، گویاترین شهادت بر جایگاه بی‌بدیل اوست. پیامبری که مأمور بود جز به امر خداوند لب به شکوه نگشاید، از فقدان این یار وفادار چنین گفت: "ما أسْرع ما وجدْت فقْدک یا عم!" (چقدر فقدان تو را زود احساس کردم ای عمو!).

ما همیشه به عنوان یک مسلمان و یک شیعه واقعی، یاد و نام ابوطالب، پدر ایمان و حامی رسالت را گرامی بداریم. ای کاش بتوانیم از او بیاموزیم که چگونه در برابر طوفان‌ها بایستیم و به عهد خویش با خداوند وفادار بمانیم.

 ابوطالب برای جهان اسلام، فقط یک مرد مسلمان نبود؛ بلکه وجودش سایه‌ای پر مهر بود که جان‌های مومن را در پناه خود آرام می‌کرد. باشد که نام و یاد او همواره چراغ راه حقیقت‌جویان باشد.

دکتر علیرضا کاوند، رییس بسیج اساتید دانشکده علوم قرآنی تهران